Veelgestelde vragen

Het recyclen van materiaal wordt in Europese normen EN 13430 en EN 16848 (aangepaste versies van ISO 18604) gedefinieerd als het opnieuw verwerken van een gebruikt productmateriaal tot een nieuw product. Plastic dat na gebruik kan worden ingezameld, gesorteerd en opnieuw verwerkt tot nieuwe producten wordt mechanische recycling genoemd. Een andere mogelijkheid is chemische recycling, waarbij materialen worden afgebroken tot monomeren die weer gebruikt kunnen worden voor de productie van polymeer.

Een product dat door micro-organismen (bacteriën of schimmels) kan worden afgebroken tot water, natuurlijke gassen zoals kooldioxide (CO2) en methaan (CH4) en biomassa. De biologische afbreekbaarheid hangt sterk af van de omgevingsfactoren: temperatuur, aanwezigheid van micro-organismen, aanwezigheid van zuurstof en water. De biologische afbreekbaarheid en de afbraaksnelheid van een biologisch afbreekbaar product van kunststof verschil in de bodem, op de bodem, in een vochtig of droog klimaat, in oppervlaktewater, in zeewater, of in door mensen gemaakte systemen zoals thuiscompostering, industriële compostering of anaerobe vergisting.

Composteerbare materialen zijn materialen die afbreken onder composteeromstandigheden. Met thuiscompostering worden omstandigheden gecreëerd met veel lagere en minder stabiele temperaturen dan bij industriële compostering. Er is geen CEN-norm voor kunststoffen die geschikt zijn voor thuiscompostering, maar een aantal landen heeft nationale normen ontwikkeld en toegepast voor het testen en certificeren van thuiscomposteerbare materialen. Industriële composteeromstandigheden vereisen een verhoogde temperatuur (55-60°C) in combinatie met een hoge relatieve vochtigheid en de aanwezigheid van zuurstof. Deze omstandigheden zijn in feite het meest optimaal in vergelijking met andere dagelijkse omstandigheden voor biologische afbraak: in de bodem, in oppervlaktewater en in zeewater. Naleving van EN13432 wordt beschouwd als een goede maatstaf voor de industriële composteerbaarheid van verpakkingsmateriaal.

Ons duurzaam verpakkingsontwerp stelt klanten in staat om verpakkingsontwerpen te kiezen op basis van feiten; het omvat een 4-stappenbenadering met maatstaven voor: 1. Milieu-impact van het materiaal 2. Voedselverspilling 3. Marktacceptatie 4. Kosten Het aantal en het soort maatstaven dat wij gebruiken hangt af van de gestelde zakelijke vraag. Voor een eenvoudige vraag over het gewicht of het recyclinggehalte van specifieke verpakkingsmogelijkheden volstaat slechts één enkele maatstaf. Maar een algemene evaluatie en vergelijking van het volledige product en verpakkingssysteem vereist een levenscyclusbenadering en het gebruik van een hele reeks maatstaven. De maatstaven die wij het meest gebruiken zijn: voorkoming van milieuverontreiniging, recycleerbaarheid, voetafdruk van materiaal en voedselafval (koolstofvoetafdruk, gebruik van zoet water, energiegebruik). Onze voorkeur gaat uit naar monomaterialen, recycleerbare niet-biologisch afbreekbare kunststoffen (PET, PP en PE) en met biogrondstoffen/hernieuwbaar karton of pulp. Niet-recycleerbare biologisch afbreekbare kunststoffen (PLA, op basis van zetmeel) hebben niet onze voorkeur, omdat deze - tot op de dag van vandaag - door de consument vaak verward worden met gewoon plastic en daardoor in de verkeerde afvalstroom terechtkomen, waardoor de recyclingstromen worden verontreinigd. Het moet worden weggegooid met het gewone restafval en is dus geen duurzame oplossing omdat het onmiddellijk verbrand wordt. Verpakkingsmateriaal dat gemaakt is van gemengde materialen die de consument niet automatisch scheidt, is ook niet aan te raden voor gebruik.

Ja! De voetafdruk (CO2-equivalent en waterverbruik) van voorverpakte producten compenseert meestal niet de voedselverspilling door verliezen in de toeleveringsketen en bij de winkelier voor onverpakte AGF-producten. Dit geldt niet alleen voor de welbekende voorverpakte komkommer (tenzij die uit de buurt komt), maar ook voor de meeste verse groenten en fruit. Er zijn uitzonderingen, vooral wanneer de voedsel-verpakkingsratio laag is, zoals bijvoorbeeld bij spinazie: voorverpakte spinazie weegt niet op tegen de gevolgen van het verlies van onverpakte spinazie. Vanuit het oogpunt van de voetafdruk kunnen dergelijke artikelen het best onverpakt worden verkocht. Maar de consument kan andere factoren nog belangrijker vinden, zoals: hygiëne, makkelijk te vervoeren, portionering en branding. Dit zorgt er dan weer voor dat de winkelier besluit het artikel voorverpakt te verkopen.

Geen enkele verpakking is compleet duurzaam, want voor de productie is energie nodig en daarbij wordt afval geproduceerd. Desalniettemin kunnen de ontwerpers ervoor zorgen dat een verpakking duurzamer wordt door rekening te houden met de gevolgen voor het milieu tijdens de vervaardiging, het gebruik en de afvalverwerking. Tegelijkertijd kunnen ze ervoor zorgen dat de verpakking het product optimaal beschermt. Het grootste probleem is te veel verpakken, ook wel over-verpakking genoemd. Dit kost de fabrikanten veel geld en consumenten vinden het hinderlijk. Daartegenover staat dat een van de belangrijkste functies van verpakkingen is om voedselverspilling in de toeleveringsketen te voorkomen. We moeten een balans vinden tussen niet genoeg verpakken, oftewel onder-verpakken, en over-verpakken. Onder-verpakken moet worden vermeden om voedselverspilling te voorkomen. Maar aan de andere kant moet over-verpakken worden vermeden om kosten te beperken en verwarring bij de consument te voorkomen. Daarom moeten wij, als we de optimale verpakking willen ontwerpen, transparant en op een verantwoordelijke manier communiceren met de consument. Het gaat erom precies de juiste weg te vinden tussen de behoeften van de consument, de gevolgen voor het milieu, de technische mogelijkheden, en een transparante en verantwoordelijke communicatie met de consument. De materiaalkeuze hangt af van het product zelf, van de manier waarop het wordt bewaard, hoe het wordt uitgegeven, of het wordt verwarmd of gekoeld, hoe het wordt vervoerd, hoe het in de winkel wordt uitgestald, hoe de consument het gebruikt en hoe het wordt weggegooid.